Περίληψη: Αξίζουν οι ‘χάντρες’ και τα ‘καθρεπτάκια’ - με τα οποία μας φιλοδωρούν εκείνοι που μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε φιλοξενούμενοι στο ίδιο μας το σπίτι, την Ελλάδα – το υψηλό τίμημα της ανελευθερίας;




«Έφτασαν τ' απόγευμα, τότε, και βρήκαν τον Ιωνάθαν να γλιστράει γαλήνιος και μόνος στον αγαπημένο του ουρανό. Οι δύο γλάροι που φάνηκαν στα φτερά του, ήταν καθάριοι σαν αστροφεγγιά και το φεγγοβόλημά τους ήταν απαλό και φιλικό στον αέρα της βαθιάς νύχτας.
…
‘Πολύ καλά’, είπε, ‘ποιοι είσαστε;’.
‘Είμαστε απ’ το Σμήνος σου, Ιωνάθαν. Είμαστε αδέλφια σου’. Τα λόγια ήταν ξεκάθαρα και ήρεμα. ‘Ήρθαμε να σε πάμε ψηλότερα, να σε πάμε σπίτι’.
‘Σπίτι δεν έχω. Σμήνος δεν έχω. Είμαι ένας Απόβλητος. Και πετούμε τώρα στην κορφή του Αέρα του Μεγάλου Βουνού. Λιγοστές εκατοντάδες πόδια ακόμα κι ύστερα δε θα μπορώ να σηκώσω το γέρικο τούτο κορμί πιο ψηλά’.
‘Κι όμως μπορείς, Ιωνάθαν. Γιατί έμαθες. Ένα σχολειό τελείωσε κι ήρθε η ώρα ν’ αρχίσει ένα άλλο’.
…
Δώδεκα γλάροι απ΄ την αχτή ήρθαν να τον συναντήσουν, δίχως κανένας τους ν’ αρθρώσει λέξη. Ένιωσε μόνο πως ήταν ευπρόσδεκτος και πως ήταν σαν στο σπίτι του.
…
Τις μέρες που ακολούθησαν, ο Ιωνάθαν αντιλήφθηκε πως σ’ αυτόν τον τόπο μπορούσε να μάθει για το πέταμα τόσα, όσα είχε μάθει στην περασμένη του ζωή. Αλλά με μια διαφορά. Υπήρχαν εδώ γλάροι που σκέφτονταν όπως εκείνος. Για τον καθένα τους, το πιο σημαντικό πράγμα ήταν να προοδεύσουν και να φτάσουν την τελειότητα σ’ ό,τι αγάπησαν περισσότερο στη ζωή, κι αυτό ήταν το πέταμα. Ήταν υπέροχα πουλιά όλα τους, και πραγματοποιούσαν τις ασκήσεις τους ώρες ολόκληρες καθημερινά, δοκιμάζοντας την πιο τολμηρή αεροναυτική.
…
‘Πού είναι όλος ο κόσμος, Σάλιβαν;’ ρώτησε σωπηλά’.
‘… Χιλιάδες, πολλές χιλιάδες γλάροι. Το ξέρω’. Ο Σάλιβαν κούνησε το κεφάλι του. ‘Η μόνη απάντηση που βρίσκω, Ιωνάθαν, είναι πως είσαι στ’ αλήθεια απ’ τα πουλιά που ξεχωρίζουν, ένα στο εκατομμύριο. Οι περισσότεροι ερχόμαστε εδώ πάρα πολύ αργά.
…
Φαντάστηκες ποτέ πόσες ζωές πρέπει να περάσαμε, πριν κάν να διαβλέψουμε πρώτη φορά τη σκέψη πως η ζωή προσφέρει πολλά περισσότερα απ’ το φαγητό, τους τσακωμούς ή τη δύναμη στο Σμήνος; Χίλιες ζωές; Ίων, δέκα χιλιάδες ζωές! Κι ύστερα άλλες εκατό ζωές, ώσπου ν’ αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως υπάρχει κάτι που λέγεται τελειότητα, κι άλλα εκατό χρόνια για να καταλάβουμε πως σκοπός στη ζωή μας είναι ν’ ανακαλύψουμε αυτή την τελειότητα και να την αναδείξουμε.
…
‘Μπορείς να πας σ’ όποιο τόπο και σ’ όποιο χρόνο θέλεις’, είπε ο Γέροντας. ‘Εγώ πήγα σ’ όποιο τόπο και σ’ όποιο χρόνο μπόρεσα να σκεφτώ’. Κοίταξε πέρα στη θάλασσα. ‘Είναι παράξενο. Οι γλάροι που περιφρονούν την τελειότητα για χάρη του ταξιδιού πηγαίνουν… πουθενά, με καθυστέρηση. Όσοι εγκαταλείπουν τα ταξίδια για χάρη της τελειότητας πηγαίνουν παντού, στη στιγμή. Θυμήσου, Ιωνάθαν, ο παράδεισος δεν είναι ένας τόπος ή ένας χρόνος, γιατί ο τόπος και ο χρόνος είναι πράγματα δίχως κανένα νόημα. Ο παράδεισος Είναι…’.
‘Μπορούμε ν’ αρχίσουμε δουλειά με το χρόνο, αν θέλεις’, είπε ο Τσιάνγκ, ‘ώσπου να μπορέσεις να πετάξεις στο παρελθόν και στο μέλλον. Και τότε θα ‘σαι έτοιμος ν’ αρχίσεις το πιο δύσκολο, το πιο δυνατό, το πιο διασκεδαστικό απ’ όλα. Θα ‘σαι έτοιμος ν’ αρχίσεις να πετάς ψηλά και να ξέρεις το νόημα της καλοσύνης και της αγάπης΄.
…
‘Μάϋναρντ Γλάρε, είσαι λεύτερος να είσαι ο εαυτός σου, ο αληθινός εαυτός σου, εδώ και τώρα, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο σου. Είναι ο Νόμος του Μεγάλου Γλάρου, ο Νόμος του Είναι’.
‘Θέλεις να πεις πως μπορώ να πετάξω;’.
‘Λέω πως είσαι λεύτερος’.
Έτσι απλά και γρήγορα, ο Κέρκ Μάϋναρντ Γλάρος άνοιξε τα φτερά του, δίχως κόπο, κι ανασηκώθηκε στο μαύρο αέρα της νύχτας. Το Σμήνος ξύπνησε ξαφνικά με τη φωνή του, όσο πιο δυνατά μπορούσε να φωνάξει, από πεντακόσια πόδια ψηλά: ‘Μπορώ να πετάξω! Ακούστε!

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ!».

[Ρίτσαρντ Μπάχ, ‘Ο γλάρος Ιωνάθαν’, 1989, εκδ. Ν.Σ. Α.Α. Λιβάνη].

Σχόλιο: Αξίζουν οι ‘χάντρες’ και τα ‘καθρεπτάκια’ - με τα οποία μας φιλοδωρούν εκείνοι που μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε φιλοξενούμενοι στο ίδιο μας το σπίτι, την Ελλάδα – το υψηλό τίμημα της ανελευθερίας;

ΠΗΓΗ : forums.gr